Maialen Marin Lacarta
Shanghai, infernuaren gainean eraikitako paradisua!
Shanghai mendebaldea: ilargi handia zeruertzean eskegita ageri da, lautada zabala argituz. Ilargiak zilar-kolorez jantzitako lautada gris horretan, berriro txertatzen dira zuhaitzen itzal ilunak eta herrixken orbain pilatuak. Lautadaren gainean, trenbideak arku bat marrazten du, zeruertzari jarraiki luzatu eta urrutian, zerumugan, murgiltzen dena.
Lincoln kalea (hemen bertutea zanpatu eta krimena guztiz goresten da).
Janari-saski bat daramala, bakarrik doa, han, esku bat poltsikoan, ahotik ateratzen zaion lurruna gau urdinean hegaka, poliki-poliki, nola aldentzen den begira.
Bat-batean, hiru itzal agertu dira, zeta beltzezko tunikaz eta jaka beltzez jantzita. Bidea mozten ari zaizkion hiru aurpegiek sudurra eta kokotsa baino ez dituzte erakusten feltrozko kapelen azpitik.
—Aizak, adiskide, poliki gero!
—Esatekorik baduk, esazak, adiskide!
—Makurkeriak badu erruduna, eta zorrak zorduna. Ez zaukaagu ezer hire aurka, baina aginduak agindu dituk, eta guk ere jan beharra diagu. Ez didak esango jende ona ez garenik. Urtebete barru hire heriotzaren urteurrena izango duk, ez ahaztu!
—Brometan ariko haiz! Lagunak gaituk eta…
Saskia lurrean utzi, baten pistola harrapatu, eta hor doa ukabilkada bat.
Pun! Eskua laxatu egiten da, eta gizona, sabelari eutsiz, lurrera erortzen da.
Pun! Beste tiro bat.
—Ez duk adorerik falta, motel!
—Beste bizitza batean ikusiko gaituk, adiskide!
«Zeta beltzezko tunikek» kapela atzerantz bota, garondoan ondo sartu, eta trenbidea zeharkatuta desagertzen dira.
(…)
(Maialen Marin Lacartak itzulia eta Esti Lizasok zuzendua).
31 eskutik 