Zuzentzaile baten eskutitz arrenezkoa

Maialen Berasategi Catalán

Bezero, lankide edo bere testua nire esku utzi duen gizaki agurgarri hori:

Ez da kontu pertsonala. Zin dagit. Ez naiz goizero jaikitzen zure idazkiak aldrebesteko modurik asmotsuenaren bila. Ez nau bereziki gogobetetzen zure hitzen barrunbeetan eskua sartzeak –baditut bestelako bizio batzuk–; zure testua irakurlearengana ulergarrixeago eta egokixeago iristeak, horrek gogobetetzen nau, eta baita, zertarako ukatu, eskua kontu handiz sartu bitartean ikasten dudan guztiak ere.

Bai: eskerrak eman behar dizkizut, zeren, zuri esker, ez baititut lo garuneko neurotransmisoreak.

Nahi nuke ulertzea sinbiosi-harreman bat dela gurea. Biok ateratzen diogula etekina elkarri, biok zukutu dezakegula elkar, eta, ezinbestean, biok eman beharko diogula amore elkarri inoizka, gure artekoak funtzionatuko badu.

Ez nizuke errukirik piztu nahi, baina uler ezazu, arren, zeinen delikatua, labaina, tabua, eufemismoz blaitua den gure lanbidea; hainbeste, batzuetan ez baitugu jakiten geure burua nola izendatu ere: zuzentzaile bai, baina gehiago omen gara hobetzaile, eta, batzuetan, orraztaile, ohargile edo gainbegiratzaile, edo auskalo zer. Duda profesional-existentzial eskizofreniko betiereko batean bizi gara, eta, zenbaitetan, badirudi lotsatu ere egiten garela gure ofizioaz: itzultzaile-zuzentzaile batzuek armairuan gorde behar izaten dute beren ogibidearen beste erdi hori. Izan ere, sorgin-aurpegiarekin eta boligrafo gorri odoltsu batekin irudikatzen gaituzte sarri. Eta nork nahi du hizkuntz polizia izan.

Gu ez gara buruan dituzun munstro horiek, besteren idazkiak apeta-ukaldiz zabartuz beren frustrazioak leuntzen dituztenak. Denok bezalaxe, baditugu indargune batzuk eta miseria dezente, eta baditu nork bere joeratxoak, baita maniaren bat ere, baina ahalegintzen gara halakoak arazten, egunero-egunero, bere bekatuak garbitu nahi dituenaren menekotasun erritualez. Ez dakigu den-dena, eta ez dugu sekula jakingo, baina saiatu, saiatuko gara. Hanka sartuko dugu, bai, baina barkatu beharko diguzu, zure eta gure osasunaren onerako, eta kontuan hartu beharko duzu ezen, proportzioen eta ehunekoen mundu honetan, dozenaka zuzenketatatik gutxi batzuetan okertzen garela, eta ez dela hori marka txarra.

Sinetsi, arren: anker gupidagabetzat jotzen gaituzten bakoitzean, hanka sartzen dugun bakoitzean, eztultxo bat egiten du gure bihotz koxkorrak.

Eta berriro diot: ez da kontu pertsonala. Testu oro da zuzengarri. Nireak ere bai. Gutun tamalgarri samar hau, adibidez, mila aldiz da zuzengarri, azkenik gabe zuzengarri. Zerorrek ere zuzenduko zenioke gauza bat baino gehiago, seguru.

Bada, zabal-zabalik naukazu.

Zure zuzentzailea(-edo)