Kategoria: Juan Luis Zabala

Juan Luis Zabala

(Leonard Cohenen beste kantu baten hitzak).

Elur-jausia

Elur-jausi batean sartu nintzen;
Arima estali zidan.
Ikusten duzun konkordun hau ez naizenean,
Urrezko muinoaren azpian egiten dut lo.
Zuk, mina gainditu nahi duzun horrek,
Ikasi egin behar duzu, ni ondo zerbitzatzen ikasi.

Nire saihetsa jotzen duzu nahi gabe
Zure urrearen atzetik zoazela.
Zuk hemen jantzi eta elikatu zenuen elbarria

Ez da jada ez goseak eta ez hotzak hiltzen;
Ez du zu alboan izatea eskatzen,
Ez erdigunean, munduaren erdigunean.

Idulki baten gainean nagoenean,
Ez nago han zuk hara igoa.
Zure legeek ez naute behartzen
irrigarri eta biluzi belaunikatzera.
Ni neu naiz begirada iltzatzen diozun
Konkor zatar honen idulkia.

Zuk, mina gainditu nahi duzun horrek,
Atsegin zerk bihurtzen nauen ikasi behar duzu;
Eskaintzen dizkidazun amodio apurrak
Nik atzean utzitako apurrak dira.
Zure mina ez da inongo egiaztagiria hemen,
Itzala baino ez da, nire zauriaren itzala.

Zu irrikatzen hasi naiz,
Ni, irrikarik ez duen hau.
Zutaz galdezka hasi naiz,
Ni, ezer behar ez duen hau.
Nigandik urrundu zarela diozu,
Baina sentitu egiten zaitut arnasa hartzean.

Ez itzazu jantzi zarpail horiek niregatik,
Badakit ez zarela behartsua;
Eta ez nazazu halako indar handiz maita
Bai baitakizu ez zaudela ziur,
Zure txanda da, maitea,
Zure haragia dut soinean.

Avalanche

I stepped into an avalanche,
It covered up my soul;
When I am not this hunchback that you see,
I sleep beneath the golden hill.
You who wish to conquer pain,
You must learn, learn to serve me well.

You strike my side by accident
As you go down for your gold.
The cripple here that you clothe and feed
Is neither starved nor cold;
He does not ask for your company,
Not at the centre, the centre of the world.

When I am on a pedestal,
You did not raise me there.
Your laws do not compel me
To kneel grotesque and bare.
I myself am the pedestal
For this ugly hump at which you stare.

You who wish to conquer pain,
You must learn what makes me kind;
The crumbs of love that you offer me,
They’re the crumbs I’ve left behind.
Your pain is no credential here,
It’s just the shadow, shadow of my wound.

I have begun to long for you,
I who have no greed;
I have begun to ask for you,
I who have no need.
You say you’ve gone away from me,
But I can feel you when you breathe.

Do not dress in those rags for me,
I know you are not poor;
And don’t love me quite so fiercely now
When you know that you are not sure,
It is your turn, beloved,
It is your flesh that I wear.

Juan Luis Zabala

Lasaixo nitxion: Lasaixo nitxion, pasau den okerrena, edo ori pentsau leizkeiñau beintzet, latza izen den baiñe etorriko’ittun momento obiauek, jungo gaittun berrize ortiksier, auskalo nora, auskalo zerren bille, baiñe pozik aundiñe alkar ondun ikustikin sentiute, begixek parrez, umetute, ta ordun’e tarteka akordauko gaittun pasau deunaz, sufriu deun danakin, artu deun ostiako pillukin, baiñe euzkixei geure gorputz barrure sartzen lako zonau, ta beak nai ez’pau eskau, ta erregutu’re bai ber izenezkeo, lata madrie eman, barrure ta barrure sar daixen, al dun lekurik barrukoeneaiño, geu’re barru-barrutik euzki biurtu arte, ta euzki izengo gaittun ordun momento batez, oiñ gezurre ematen bau’re, ezurrek mela-mela eginde la dizkiun zaparrada bildurgarri onen ondoren.

(Lasaiago nagon: Lasaiago nagon, pasatu dun okerrena, edo hori pentsa zezakenagu behintzat, latza izan dun baina etorriko ditun une hobeak, joango gaitun berriz ere hortik zehar, auskalo nora, auskalo zeren bila, baina pozik handiena elkar ondoan ikustean sentituta, begiak barrez, umetuta, eta orduan ere tarteka gogoratuko gaitun gertatu denaz, sufritu dugun denarekin, hartu dugun kolpe mordoarekin, baina eguzkiari geure gorputz barrura sartzen lagako zionagu, eta berak nahi ez badu eskatu, eta erregutu ere bai behar izanez gero, alamena eman, barrura eta barrura sar dadin, ahal duen lekurik barrukoeneraino, geu ere barru-barrutik eguzki bihurtu arte, eta eguzki izango gaitun orduan une batez, orain gezurra ematen badu ere, hezurrak mela-mela eginda laga dizkigun zaparrada beldurgarri honen ondoren.)

 

Juan Luis Zabala

Egingo ditut neuk askoz ere oker handiagoak, noski, baina barrua hozkirri moduko batek zeharkatzen dit honelakoak entzutean:

• «Izaskunekin egon nintzen atzo, eta esaten zidan ez dabilela gustura lanean».
• «Horixe esatera nindoan».
• «Kontuz ibili, mina hartuko duzula».

Barrua epeltasun goxo moduko batek hartzen dit aitzitik honako hau entzutean:

• «Mina hartzeko ere!».

Bide batez esanda, nola itzultzen da azken hori?

Juan Luis Zabala

Jose Antonio Retolaza zenari egindako elkarrizketa baten zatiak entzun nituen duela hamar bat egun Euskadi Irratian, haren heriotzaren albistearekin lotuta. Kili-kili komiki-pertsonaia eta izen bereko aldizkaria sortu zituen Retolazak 60ko hamarkadan, frankismo betean, umeen artean euskara zabaltzea beste helburu eta ametsik gabe, eta gero mila gorabeherari egin behar izan zien aurre, bere pertsonaiaren eta bere aldizkariaren defentsan.

«Zenbat horrelako lehen, orain eta beti, euskararen inguruan!», pentsatu nuen neure artean. Ramon Saizarbitoriaren Aberriaren alde (eta kontra) saiakerako pasarte bat ekarri zidaten gogora Retolaza zenari entzundakoek (Alberdania, 1991, 63. orrialdea):

«Ni neu konbentziturik nago txiki jaio ez banintz –Koldo Izagirreren zentzuan, eta ez da txistea–, ez nuela nobelarik idatzi izango, eta are gutxiago argitaratuko; eta Augustin Zubikarai ez zen goizero lauretan ohetik jaikiko, kontserba-fabrikan lanean sartu aurretik, bi edo hiru orduz idazteko; eta Martin Irizarrek, beste gizon apal baten izena aipatzearren, zeinaren lankide izateaz harro sentitzen naizen, ez zuen txoriei buruzko bere liburua idatziko, edo Larraundiko sendia nobela».

Jose Antonio Retolaza, Augustin Zubikarai, Martin Irizar… Izen-abizen asko aipa liteke horien ondoan. Izen-abizenik ikasi ez diogun beste jende asko ere bai.

Gaur egun, Retolazaren garaian ez bezala, teknikari eta profesional ugari dago euskararen zerbitzurako; edo banpiro ugari euskarari odola xurgatzeko, Xabier Silveiraren ikuspegi dudarik gabe diskutigarri baina ez horregatik baztertu eta ahaztu beharrekoan. Ez genituzke, ordea, euskararen teknikari, profesional eta banpirook Retolazaren garaia, Retolaza eta Retolaza bezalakoak ahaztu behar.

Juan Luis Zabala

Txuskok ez daki euskaraz. Edo behintzat ez du euskaraz hitz egiten. Erdalduna da. Baina gaur euskaraz hitz egiten entzun dut.

–Ekarri makila, Txistu! –agindu dio nire txakurrari.

Deserosoa egiten zait erdaldunekin hizkuntzei buruz hitz egitea, edo euskarari buruz hitz egitea behintzat, gai hori aipatzean beti sortzen delako beste gai batzuekin sortzen ez den tentsio ezkutu bat, urduritasunez disimulatua. Haiekin horretaz hizketan hasiz gero, euskararen aldekoak dira erdaldun gehienak. Pena handia dutela diote euskaraz ez dakitelako; edo hitz egiten ausartzen ez direlako, ohitura eta segurtasun faltarengatik. Beste batzuek argi erakutsia dute beren erabakiekin —haurren eskolaratzeak ez du zalantzarako tartetik uzten kasu batzuetan— zer iritzi eta zer jarrera duten, baina horiekin edo ez dut hitz egiten ezertaz, edo bestela gai hori ez da inoiz ateratzen, tabu ukiezina da.

–Oso ondo, Txistu –entzun diot Txuskori, euskaraz berriro ere, Txistuk makila ekarri dionean.

Txuskorekin azkenaldian dudan gertutasunak eta konfiantzak hartaratuta, kargu hartu diot, txantxetan, esaldi ironiko baina aski topiko batez, pertsonei ez bezala txakurrei euskaraz hitz egiteko joera hori dela-eta.

–Barkatuko didazu gordintasuna –esan dit deblauki, barruko amorru bezatu baten arrastoak agerian–, baina nahiago nuke euskaraz hitz egiten duzuen guztiok behingoz amore eman eta nork bere inguruko erdarari helduko bazeniote denetarako eta betiko. Beharbada ez litzateke historikoki justua, euskara bidegabeki zapaldua eta baztertua izan delako hemen urte askoan, baina… a zer deskantsua denontzat!

Lau aitona-amonetako bi euskaldunak zituen arren, bere etxean ez dela inoiz euskaraz hitz egin azaldu dit, eta gaztelaniari maitasun eta atxikimendu handia diola eskolako lehen ikasketetatik. Oraindik ere askotan berrirakurtzen omen ditu aspaldi ikasitako poemak. Antonio Machado aipatu dit (“monotonía de lluvia tras los cristales”), Miguel Hernández (“menos tu vientre claro y profundo”), Francisco de Quevedo (“miré los muros de patria mía, si un tiempo fuertes, ya desvencijados”), Jorge Manrique (“nuestras vidas son los ríos que van a dar a a la mar, que es el morir”), Juan Ramón Jiménez (“Platero es pequeño, peludo, suave”)… Ezagunak, topikoak, betikoak… Baina niri ere gaztetxo nintzela gustatutakoak, eskolan irakurri eta, kasu batzuetan behintzat, buruz ikasi nituenean.

Ez dit halakorik aitortu Txuskok, baina egingo nuke berak ere idazten duela poesia.

–Badakit euskararen egoera ez dela ona –esan dit aurrerago–, eta zuek ere kezka, pena eta neke handiak dituzuela zuen hizkuntza dela-eta. Badakit ez garela zuen lekuan jartzen, ez dugula zuekin enpatizatzen, orain esaten den bezala. Ados. Eta zuek? Pentsatu al duzue zuek, zeuen aldetik, hemen bizi garen askok eta askok, gaztelania izan arren ama hizkuntza, eta aita hizkuntza eta etxeko hizkuntza, gure umeak beste batean eskolatzera bultzatzen gaituela gizartean indarrean den isilpeko itun batek, derrigortu gabe baina nabarmen geratzeko arriskua bistan ezarrita? Jabetu al zarete ume horiek etxean hitz egiten duten hizkuntzan ez hitz egiteko agindua jasotzen dutela irakasleengandik txiki-txikitatik, esango balitzaie bezala okerreko hizkuntzan haziak direla? Gaztelania da nagusi erabileran, zabalduago dago; gaztelania euskara baino indartsu eta sasoikoago dago. Baina ez gara gure hizkuntza lotsarik eta beldurrik gabe maitatzeko, goratzeko eta sustatzeko gauza, beti hemengo beste hizkuntza txiki hori, euskara, gutxiesteko edo molestatzeko beldurrez.

Txusko agurtu eta gero, Txistu eta biok bakarrik ginela etxera bueltan, esandakoei buruz pentsatzen etorri naiz. Euskarari amaren edo amonaren irudia eman diote gure artean poetek eta bertsolariek egundaino, eta seguru asko garai bateko egoera irudikatzeko metafora egokiak ziren horiek. Baina uste dut ume erkinarena, ume ezinduarena, ume elbarriarena, askoz hobeto egokitzen zaiola gaur egun gure artean, gure kaleetan eta gure hedabideetan, dugun euskarari. Ume erkinaren gainetik sentitzen da gaztelania, ez da haren beldur, badaki hura baino indartsuagoa dela. Baina jeloskor sentiarazten dute ume erkinak handik eta hemendik jasotzen dituen mainek eta opariek, faborezko tratuek, ondo jakinagatik horiek ez dutela euskara erkin izaten jarraitzetik askatuko.

Guk, berriz, maite dugu gure ume erkina, eta zoratzen egoten gara hura, esparru mugatu batzuetan baino ez bada ere, indartsu eta pozik ikusiz gero. Beteta.

Juan Luis Zabala

(Leonard Cohenek beste kantu baten hitzak).

Gabardina urdin ospetsua

Goizaldeko laurak dira, abenduaren amaiera
Hobeto ote zauden jakiteko idazten dizut
New York hotza da baina maite dut bizi naizen lekua
Arrats osoan dago musika Clinton kalean.

Zure etxetxoa eraikitzen ari omen zara basamortuaren erdian.
Ezertarako ere ez zara bizi orain, espero dut gordeko duzula oroitzapenen bat.

Bai, eta Jane etorri zitzaidan zure ile xerlo kizkur batekin
Zuk emana zela esan zidan
Garbi jokatzea erabaki zenuen gauean
Jokatu al duzu inoiz garbi?

Oi,ikusi zintudan azken aldian zaharrago ematen zenuen askozaz
Zure gabardina beltz ospetsua urratua zegoen sorbaldan
Geltokira joan zinen tren guztiak hartzera
Eta etxera itzuli Lili Marlene gabe.

Eta nire emaztea zure bizitzaren xafla bat balitz bezala tratatu zenuen
Eta atzera itzuli zenean ez zen jada inoren emaztea.

Tira, han ikusten zaitut arrosa ahoan duzula
Beste ijito mehar lapur bat
Tira, Jane urrun dagoela ikusten dut

Goraintziak igortzen dizkizu
Eta nola dei zaitzaket nire anaia, nire hiltzailea
Zer esan dezaket?
Pentsatzen dut ments izango zaitudala, barkatuko dizudala
Pozten nau zu nire bidean agertu izanak.

Inoiz inguru hauetara bazatoz, Janerengatik edo niregatik
Zure etsaia lotan dago, eta haren emaztea libre da.

Bai, eta eskerrik asko haren begietatik kendu zenuen zakarragatik
Hura han mesedegarri zelakoan nengoen ni.

Eta Jane etorri zitzaidan zure ile xerlo kizkur batekin
Zuk emana zela esan zidan
Garbi jokatzea erabaki zenuen gauean.

Zintzotasunez, L. Cohen

* * *

Famous Blue Raincoat

It’s four in the morning, the end of December
I’m writing you now just to see if you’re better
New York is cold, but I like where I’m living
There’s music on Clinton Street all through the evening.

I hear that you’re building your little house deep in the desert
You’re living for nothing now, I hope you’re keeping some kind of record.

Yes, and Jane came by with a lock of your hair
She said that you gave it to her
That night that you planned to go clear
Did you ever go clear?

Ah, the last time we saw you you looked so much older
Your famous blue raincoat was torn at the shoulder
You’d been to the station to meet every train
And you came home without Lili Marlene

And you treated my woman to a flake of your life
And when she came back she was nobody’s wife.

Well I see you there with the rose in your teeth
One more thin gypsy thief
Well I see Jane’s awake

She sends her regards.
And what can I tell you my brother, my killer
What can I possibly say?
I guess that I miss you, I guess I forgive you
I’m glad you stood in my way.

If you ever come by here, for Jane or for me
Your enemy is sleeping, and his woman is free.

Yes, and thanks, for the trouble you took from her eyes
I thought it was there for good so I never tried.

And Jane came by with a lock of your hair
She said that you gave it to her
That night that you planned to go clear

Sincerely, L. Cohen

Juan Luis Zabala

Aspaldi, artean euskaraz alfabetatu gabeko gaztetxo erdaraz eskolatua nintzela, Euskaltzaindiaren bilera baten albistea iritsi zitzaidan. Ez Euskaltzaindiaren inguruan interesatuta nengoelako, kasualitate hutsez baizik; delako bilera hura nire herritik gertu egin behar zutelako, besterik gabe.

Gogoan daukat pentsatu nuela ez nukeela inondik ere nahi euskaltzain batekin hitz egiterik, nire ezjakintasunak eta trakestasunak lotsagarri utziko nindukeelako haren aurrean.

Urteak pasatu ahala beldur hura galtzen joan naiz, pixkanaka-pixkanaka, neurri batean bederen. Ez bakarrik alfabetatu egin naizelako; baita ere jabetu naizelako euskaltzainak, oro har, oso urrun daudela euskara perfektu batean hitz egitetik, inon halakorik baldin bada, euskara perfekturik erran nahi baita.

Ez dakit, ordea, nik urteekin galdu dudan beldur hura ez ote dagoen oraindik ere behar eta komeni baino biziago, zabalduago eta indartsuago euskaldunen artean. Batetik, erakundeak berak ez duelako behar adinako neurrian erantzi bere jantzi akademiko zurrunegia. Baina, bestetik –eta hori da kezkagarriena, eta hori ez da Euskaltzaindiaren errua–, euskaldunik gehienek konplexuz eta beldurrez mintzatzen eta idazten jarraitzen dutelako beren hizkuntza etxeko intimitatetik eta lagunarteko axolagabekeriatik aparte erabiltzen dutenean.

Juan Luis Zabala

Leonard Cohenek kantatzen duen bere beste poema baten itzulpena duzue hemen.

Joana Arc-ekoa

Joana Arc-ekoak atzetik zituen su lamak orain
Ilunpean zeharko bere zamalkatzean;
Ez haren armadura distiraraziko zuen ilargirik,
Ez gau ketsuan hura bereganatuko zuen gizonik.
Esan zuen: «Nekatua nago gerraz,
Lehen neukanaren antzeko lan bat nahi dut,
Ezkon-soineko bat edo zerbait zuria
Nire irrika puztuaren gainean janzteko».

Hara, pozten nau zu horrela mintzatzen entzuteak,
Ba al dakizu? Egunero behatu dut zure zamalkatzea
Eta horren heroi hotz eta bakartia
Bereganatzea du amets nire baitan zerbaitek.
«Eta nor zara zu», galdetu zion irmo
Joanak kearen azpian zegoenari.
«Zergatik? Sua naiz», erantzun zion,
«Eta maite dut zure bakardadea, maite zure harrotasuna».

«Hortaz, su, hotz bihurtu ezazu zeure gorputza,
Neurea emango dizut besarkatzeko».
Hori esanik barruan sartu zen
Harena izateko, haren emaztegai bakar.
Eta bere bihotz sutsuaren barruan
Joana Arc-ekoaren hautsa hartu,
Eta ezteietako gonbidatuen gainean
Haren ezkon-soinekoaren errautsak eskegi zituen.

Bihotz sutsuaren barruan zuela
Joana Arc-ekoaren hautsa hartu zuen,
Eta orduan Joanari argi agertu zitzaion
hura sua baldin bazen, berak, oi, egur izan behar zuela.
Intziri egiten ikusi nuen, negar egiten ikusi nuen,
Aintza ikusi nuen haren begian.
Neuk ere maitasuna eta argia irrikatzen ditut,
Baina hain izan behar du anker eta, oi, distiratsu!

* * *

Joan of Arc

Now the flames they followed Joan of Arc
As she came riding through the dark;
No moon to keep her armour bright,
No man to get her through this very smoky night.
She said, “i’m tired of the war,
I want the kind of work I had before,
A wedding dress or something white
To wear upon my swollen appetite”.

Well, I’m glad to hear you talk this way,
You know I’ve watched you riding every day
And something in me yearns to win
Such a cold and lonesome heroine.
“And who are you?” she sternly spoke
To the one beneath the smoke.
“Why, I’m fire”, he replied,
“And I love your solitude, I love your pride”.

“Then fire, make your body cold,
I’m going to give you mine to hold”.
Saying this she climbed inside
To be his one, to be his only bride.
And deep into his fiery heart
He took the dust of Joan of Arc,
And high above the wedding guests
He hung the ashes of her wedding dress.

It was deep into his fiery heart
He took the dust of Joan of Arc,
And then she clearly understood
If he was fire, oh then she must be wood.
I saw her wince, I saw her cry,
I saw the glory in her eye.
Myself I long for love and light,
But must it come so cruel, and oh so bright.

Juan Luis Zabala

Gustuko ez duzun zerbait entzutean, kontuan hartu esan duenak, arrazoia eduki edo ez, esan duena esateko arrazoiak badauzkala.

Arrazoia ez dago edukitzerik aldarrikatu du Iñaki Segurolak, eta ezin esango dugu arrazoia daukala esaten dituenak esatean –ez soilik bertsolariez eta haien txapelketez–; baina bai, ordea, esaten dituenak esateko arrazoiak badauzkala.

Iñaki Segurola, berak esana da hau ere, euskaltzuloa da euskaltzalea baino gehiago, eta euskaltzulotasunarenak dira, nire ustez, haren arrazoiak. Funtsezko kontu askotan biak bat etorri arren, batzuetan euskaltzaletasunarekin talka egiten dute euskaltzulotasunaren arrazoiek.

Konpara daiteke, adibidez, euskaltzuloa prostituzioaren arbuioak hura erabat eta betiko debekatzearen alde agertzera bultzatzen duen feministarekin; euskaltzalea, berriz, prostituzioa arbuiatu arren –edo prostituzioa arbuiatzen duelako–, prostitutak babesteko haien egoera legeztatu eta hobetu beharraren alde lan egiten duen feministarekin. Konparazioa beste arlo batera eramanez, «Espetxeak apurtu» aldarrikatzen duenarekin lotuko nuke euskaltzuloa; euskaltzalea, berriz, «Euskal presoak Euskal Herrira» eskaria urbi et orbe zabaltzen duenarekin. Estrategiarik, kalkulurik eta prospektibarik gabe, erraietatik egiten du orro euskaltzuloak, goseak larritutako ume baten antzera.

Uste dut nik, konparatzen hasiz gero, gehiago dudala euskaltzaletik euskaltzulotik baino. Baina tarteka sentitzen dut neure baitan euskaltzuloa euskaltzalearekin liskarrean.

Juan Luis Zabala

Leonard Cohenek kantatzen duen bere poema baten itzulpena duzue hemen.

Victoria Erregina

Victoria Erregina
Nire aitak eta bere tabako guztiak maite zintuzten
Nik ere maite zaitut zeure forma guztietan
Birjina ihar baldarra
Alemaniar bizarren artean flotatzen
Mapa arrosa erraldoien etxe-irakasle zekena
Printze baten omenez doluz jantzitako emakume bakartia

Victoria Erregina
Hotz eta euritsu nago
Tren geltoki bateko beirazko sabaia bezain zikin nago
Burdina urtuzko erakusketa huts bat bezala sentitzen naiz
Apaindurak nahi ditut gauza guztietan
Nire maitea beste mutil batzuekin joan delako

Victoria Erregina
Ba al duzu zigorrik farfail zuriaren azpian?
Laburra izango al zara berarekin?
Biblia txikiak irakurraraziko dizkiozu?
Jipoituko al zenuke gerruntze mekaniko batez?
Boterea bezain garbi nahi dut
Bere larrua apur bat mindua nahi dut azpikogonekin
Garbituko al zenizkioke buruko bidet erosoak?

Victoria Erregina
Ez nau ondo elikatu amodio modernoak
Sartuko al zara nire bizitzan
Zure mindurarekin eta zure gurdi beltzekin
Eta zure memoria perfektuarekin?

Victoria Erregina
20. mendea gu biona da
Izan gaitezen bi erraldoi zorrotz
(elkartu arren bakarti izateari utzi gabe)
Zientziaren aretoetan probetak koloregabetzen dituztenak
Mundu Azoka guztietan une desegokian agertzen direnak
Esaera zaharrekin eta zuzenketekin gogaikarri
Turista liluratuak nahasten
Gure galera zentzu paregabearekin.

* * *

Queen Victoria

Queen Victoria,
My father and all his tobacco loved you,
I love you too in all your forms,
The slim and lovely virgin floating among German beer,
The mean governess of the huge pink maps,
The solitary mourner of a prince.

Queen Victoria,
I am cold and rainy,
I am dirty as a glass roof in a train station,
I feel like an empty cast iron exhibition,
I want ornaments on everything,
Because my love, she gone with other boys.

Queen Victoria,
Do you have a punishment under the white lace,
Will you be short with her, will you make her read those little Bibles,
Will you spank her with a mechanical corset.
I want her pure as power, I want her skin slightly musty with petticoats
Will you wash the easy bidet out of her head?

Queen Victoria,
I’m not much nourished by modern love,
Will you come into my life
With your sorrow and your black carriages,
And your perfect memorie?

Queen Victoria,
The Twentieth Century belongs to you and me.
Let us be two severe giants not less lonely for our partnership,
Who discolour test tubes in the halls of Science,
Who turn up unwelcome at every World’s Fair,
Heavy with proverbs and corrections,
Confusing the star-dazed tourists
With our incomparable sense of loss.